Kto z nas nie ma pary dżinsów i prostego podkoszulka w swojej garderobie?  Myślę , że chyba nie ma takiej osoby wśród nas. Praktycznie jest to podstawa naszej garderoby.

Warto przypomnieć, że już od czasów Renesansu spodnie szyte z tkaniny denim (bo tak nazywana była tkanina popularnie nazywana u nas dżinsem) były to spodnie robocze przeznaczone dla marynarzy i żeglarzy, które charakteryzowały się dużą wytrzymałością. Właśnie dzięki temu spodnie te zdobyły popularność na nowym kontynencie – Ameryce ( XVII i XVIIIw.) – wśród poszukiwaczy złota, farmerów i kowbojów.

Do codziennej garderoby trafiły po raz pierwszy po drugiej wojnie światowej , kiedy to młode pokolenie chciało zamanifestować swoją postawę i zanegować świat wartości swoich rodziców.
Protest przeciw mieszczańskim ideałom, przeciw konserwatyzmowi i „porządności” przejawił się między innymi w ubiorze .
Młodzież chętnie nosiła ubrania ,które nie pochodziły ze „salonów” , ale ze świata robotników , farmerów, żołnierzy . Po raz pierwszy dżinsy , które służyły do „brudnej roboty” były noszone przez młodych, atrakcyjnych gwiazdorów Hollywood – Marlona Brando i Jamesa Deana , którzy stali się ikonami młodej generacji.

Idole nosili wtedy dżinsy dopasowane i przybrudzone. Kreacje Brando i Deana w filmach „Tramwaj zwany pożądaniem” (1951), „Na wschód od Edenu” (1955) idealnie ucieleśniały wizerunek zbuntowanego nastolatka. Równie znaczącą ikoną ówczesnego stylu był Elvis Presley – król Rock’n’Roll’a. To właśnie po jego koncertach ,na których potrząsał biodrami w obcisłych dżinsach, spodnie te stawały się artykułem pierwszej potrzeby. Kostium Marlona Brando z filmu „Tramwaj zwanypożądaniem” (1951) wylansował kolejny kultowy element garderoby –koszulkę treningową zapaśników – dopasowany t-shirt .

W konsekwencji tego filmu szeroka oferta białych t-shirtów , pierwotnie produkowana tylko jako bielizna mogła być sprzedawana w wielu amerykańskich sklepach jako odzież wierzchnia .